waar de tijd je probeert in te halen
blijf je staan, je staart en zegt:
ik ben er

jouw schaduw probeer je te
overrompelen met zijn kou
niettemin zeg je: ik ben er

uit de met houtstukken gemaakte keuken
komt rook, je zit gehurkt als een reeds
gepasseerde planeet die
zijn tijd ver achter zich laat

in de ochtend je haren gekamd
de spiegel spreekt, de ontdekking dat
overgebleven zwarte haarlokken met
moeite zich verbergen, geruisloos raken
ook zij bedolven onder de grijze massa

zo tenger, zo klein, zo sterk ben je
je woorden, je kracht, ik benijd je
je weet dat alles een keer
voorbij gaat